مطابق تحقیقات جدید در دانشگاه مونترئال، یک «ضربان قلب خورشیدی» مغناطیسی در عمق درون این ستاره می تپد و انرژی تولید می کند که منجر به ایجاد جرقه ها و لکه های خورشیدی می شود.

جدیداً یک شبیه سازی ابررایانه ای جدید که در نشریه Science تشریح شده، واژگونی های میدان مغناطیسی دوره ای خورشید را مطالعه کرده است.

طبق این مدل، هر چهل سال یک بار، باندهای میدان مغناطیسی ناحیه خورشید جهت یا قطبیت شان را تغییر می دهند. این چرخه حدود چهار برابر طولانی تر از چرخه لکه خورشیدی ۱۱ ساله است که بر سطح فعالیت خورشیدی حکمرانی می کند.

به گفته دانشمندان، مدل بندی چنین فرایند منظم و طولانی امری قابل توجه است زیرا دهه هاست که مدلبندی این ستاره به یک مشکل ویژه تبدیل شده است.

نخستین گام در این راستا در دهه ۱۹۸۰ صورت گرفت و طی آن فقط تقریبی از تلاطم (turbulence) درون خورشید شکار شد.

چاربونو و تیمش در مطالعات خود از ابررایانه هایی دانشگاه مونترئال استفاده کردند که به شبکه ای از رایانه های عظیم موسوم به Calcul Québec متصل هستند.

به گفته این دانشمندان، مدل ارائه شده آن ها کامل نیست زیرا لکه ها، جرقه های خورشیدی و پدیده های مشابه برای مدلبندی با توان محاسباتی کنونی بسیار کوچک هستند.

هم اکنون چندین گروه علمی در تلاش برای مدلبندی تغییر در شفافیت خورشید هستند.

هنگام مدلبندی کردن خورشید به عنوان یک کل، دانشمندان بر این موضوع تمرکز می کنند که چگونه انتقال انرژی و شفافیت خورشید طی دهه ها تغییر می کند و سال هاست که آن ها پی برده اند خورشید زمانی که فعال تر است درخشان تر است.

در طول این بازه زمانی، ستاره میزبان منظومه شمسی، لکه های خورشیدی تیره تر و همچنین ساختارهای مغناطیسی کوچکی را ایجاد می کند که سطح را روشن می کنند. چگونگی شکل گیری این ساختارها تحت مطالعه است.

چاربونو و تیمش در حال بررسی این موضوع هستند که چگونه میدان مغناطیسی خورشید بر روی انتقال انرژی از درون به بیرون اثر می گذارند.

به گفته این محقق، بین انتقال انرژی همرفتی و چرخه مغناطیسی ارتباط وجود دارد و می توان این موضوع را با شبیه سازی و مشخص کردن جریان ها (متغیرهای اصلی) اندازه گیری کرد.

هنگامی که یک چرخه مغناطیسی در شبیه سازی ایجاد و طراحی می شود، می توان چگونگی اثرگذاری این موضوع بر انتقال همرفتی و درخشندگی خرشیدی را تحلیل کرد.